Global Village, Angklung, Street kids and Farewell

Afgelopen woensdag en donderdag zijn we weer terug gegaan naar de school (Sekolah Alam) waar wij in het begin ook zijn geweest. Voor deze twee dagen was het de bedoeling dat wij de kinderen de basis woordjes van onze eigen taal gingen leren. We hebben in ons project 8 verschillende talen dus werden er vier talen de eerste dag aan geleerd en vier talen de tweede dag. De kinderen mochten zelf kiezen welke taal ze wilden volgen. Het was dus nog een verassing hoeveel kinderen Nederlands wilden leren. Toen ik aan kwam zag ik dat ik de grootste groep kinderen had vergeleken met de anderen talen. Ik heb ze eerst de basis woordjes geleerd en daarna heb ik ze tot tien leren tellen. Ook heb ik ze kleuren en dieren in het Nederlands geleerd. Aan het einde van de dag hielden we een wedstrijd waarbij het er om ging welk kind de meeste woordjes heeft kunnen onthouden. De tweede dag ging Joy Duits aan de kinderen leren. Omdat ik nog wel een aantal woorden Duits wist, heb ik haar geholpen. Toen ons programma afgelopen was, zijn we naar een shoppingmall gegaan. We kwamen er daar achter dat ze een hele grote game hal hadden dus daar hebben we ons heel de middag en avond vermaakt.

Ook de volgende dag ging mijn wekker weer achterlijk vroeg. Veel mensen staan hier vroeg op (rond 5 uur) omdat het hier vroeg licht wordt en omdat ze om 5 uur moeten bidden. Dus voor hen is het heel normaal, maar ik raak er nog steeds niet aan gewend. Voor deze dag stond Global Village op de planning. Dit was een soort opening van de universiteit waar iedereen uit het project zijn land moest vertegenwoordigen. De dag begon met verschillende acts. Zo waren er diverse traditionele Indonesische dans shows. Er waren veel high school scholieren aanwezig die continue met ons op de foto wilden en ze vroegen of ik mijn naam en land in een boekje wilde schrijven. Ik voelde me even beroemd haha. Daarna gingen we traditionele Indonesische games spelen. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een hoed op waar een naald omhoog op geplakt was. Boven mij was een lijn met ballonnen gespannen en ik moest springen om elke ballon kapot te maken. Hierna hadden ze Indonesisch eten voor ons klaar gemaakt. Ook hier kon ik maar de helft van eten, omdat in de andere helft zoveel chili zat dat ik het geen eens wil proberen. Vervolgens kreeg iedereen een kraampje waar je iets moest vertellen over je land. Ik had verschillende boekjes mee genomen. Ook had ik stroopwafels en drop mee, zodat iedereen kon proeven. Om zes uur was het afgelopen en de spits was begonnen hier. Ik ging samen met Ami (zij is de dochter van het gastgezin waar ik slaap en zij zit ook bij Aiesec) met de auto naar huis. Het was maar 10 kilometer naar huis, maar wij hebben er twee uur over gedaan om thuis te komen.

Vandaag hadden we eigenlijk afgesproken om om acht uur te verzamelen om naar de open dag van de universiteit hier te gaan. Ik was alleen zo moe van drie dagen achter elkaar om zes uur op staan dat ik besloot dat ze de ochtend ook wel zonder mij konden. Uiteindelijk ben ik om 12 uur naar de rest gegaan. Het werd mij duidelijk dat de studenten het in Nederland veel comfortabeler hebben. Er stonden hier overal houten banken wat denk ik niet zo lekker zit. Na een beetje rond gekeken te hebben zijn we naar de shoppingmall gegaan met de game hal. Omdat ze hier zo verbaasd waren dat ik nog nooit in de Pizzahut heb gegeten, zijn we daar gaan eten.

’s Ochtends ben ik alleen naar de Angklung fabriek/ show geweest. Dit is een bekend muziek instrument hier in Bandung en het was maar twee kilometer van mijn huis vandaan. Toen ik ’s ochtends tegen mijn host fam moeder vertelde dat ik lopend naar de Angklung plaats ging, keek ze me raar aan en zei ze ooh ik breng je wel. Toen ik daar aan kwam bleek dat de show pas ’s middags was, maar ik kon wel kijken naar de muziek les van de kinderen. Ik zat naast de kinderen terwijl zij aan het oefenen waren. Vervolgens heb ik het nog zelf geprobeerd, maar het is toch wel heel lastig. Eind van de middag gingen we naar de straatkinderen. Dit was een organisatie die twee uur per dag les geeft aan straat kinderen of waar straatkinderen kunnen spelen. Van te voren hadden ze gezegd dat de leeftijd tussen de 4 en 16 is, maar toen we daar aan kwamen zagen we dat de kinderen veel jonger waren. Ik had in Nederland kleurpotloden en jojo’s gekocht en deze had ik mee genomen. Ik ben met de straatkinderen gaan tekenen en kleurplaten in gaan kleuren. Wat mij op viel was dat ze heel erg verlegen waren en dat de kinderen kapotte kleren en schoenen droegen. Op een gegeven moment vertelde één van de vrouwen van de organisatie dat de kinderen overdag werken. Ze verkopen tissues op straat tussen het verkeer en lopen van auto naar auto. Ze moeten van hun ouders een bepaald bedrag per dag verdienen en als ze dit bedrag hebben gehaald dan kunnen ze van 16.00 tot 18.00 naar school. Maar als ze dit bedrag niet hebben, moeten ze door met het verkopen van tissues. Het is voor de organisatie dus elke dag de vraag wie er wel komt en wie er niet komt. Ongeveer 30% van de kinderen is ook wees en bijna iedereen slaapt ’s avonds op de straat. Ik was wel in shock toen ik dit hoorde. Ik vond het vooral heel zielig, omdat ik weet dat als ik straks hier weg ga de kinderen weer de straat op gaan om tissues te verkopen. Het probleem hier is dat er alleen maar meer straatkinderen bijkomen, omdat de ouders maar kinderen blijven maken. Op het eind ben ik nog met de kinderen op de foto gegaan en heb ik de snoepjes die ik bij mij had aan ze gegeven.

Gisteren was mijn laatste dagje vrij hier. Ik had in mijn boek over Bandung gelezen dat het ook leuk is om naar de dierentuin hier te gaan. Ik ben vanochtend dan ook naar de dierentuin geweest. Het is een hele arme dierentuin als je het vergelijkt met Nederland. De hokken zijn klein en vaak half verroest. Ook vraag ik mij af of de dieren wel genoeg eten krijgen. Toen een jongen mij hier aan sprak vertelde hij dat er ook veel hokken leeg stonden, omdat de dieren overleden zijn door de slechte omstandigheden. Het was ook wel gek om bijvoorbeeld apen en slangen te zien in hokken waarvan ik weet dat ze hier gewoon in de natuur leven. ’s Middags had ik met Helalli (uit Egypte) en Joy (uit Duitsland) afgesproken om naar een shoppingmall te gaan. We zijn eind van de middag ook nog naar de bios geweest.

Vandaag was het de laatste dag van mijn project. ’s Avonds hadden ze een afscheidsdinner georganiseerd waarbij ik iedereen gedag heb gezegd. Ook heb ik mijn certificaat ontvangen voor het project wat ik hier gedaan heb. Ik heb besloten om samen met drie anderen morgen naar Pandangaran te gaan. De andere drie doen een ander project en zij zitten dan al drie uur rijden bij Pandangaran vandaan. Ik pak hier dan zelf de bus naar Pandangaran. Het duurt 6/7 uur voordat ik daar ben en dan zie ik daar de anderen. Ik kom 5 september ’s middags terug en dan kan ik ’s avonds mijn koffer inpakken, want 6 september vlieg ik alweer terug.