Getting to know Bandung

Zaterdag 25 juli was het eindelijk zo ver. Het stormde hard in Nederland en ik hoopte dat de vlucht gewoon door ging. Op Schiphol aangekomen, had ik afgesproken met Judith. Zij ging ook naar Bandung in precies dezelfde tijdsperiode, maar zij is betrokken bij een ander project. Al snel kwamen we erachter dat de vlucht vertraging had. Ruim een uur later vertrok het vliegtuig pas. Onze eerste stop was Bangkok waar wij zo'n 4 uur overstap tijd hadden. Omdat we zo moe waren van de vlucht hebben wij daar in een lounge geslapen.

Vanuit Bangkok vlogen wij door naar Jakarta. Het was ongeveer half 18.30 toen wij in Jakarta landden. Nadat wij onze koffers hadden, moesten we op het vliegveld nog pinnen en een simkaart regelen. Vervolgens namen wij de 'travel car' naar Bandung. Omdat het hier al om 18.00 donker wordt, hebben wij helaas nog niks van de stad Jakarta kunnen zien. Het enige wat mij wel direct op viel was dat er zoveel mensen in Jakarta wonen en dat het verkeer hier één grote chaos was.

Toen wij uiteindelijk in Bandung aan kwamen was het 23.00. Aiesec had een buddy voor mij geregeld en hij wachtte mij op in het centrum van Bandung. Daar arriveerde ook mijn gastgezin en zij namen mij mee naar huis. Al snel werd mij duidelijk dat Bandung een enorme stad was. We zaten zo'n 45 minuten in de auto voordat wij bij zijn huis waren. Bij de ingang van elk huis in Indonesië moet je je schoenen uit doen. De woonkamer was groot, maar het zag er ook rommelig uit. De man van het gastgezin liet mij het huis zien. Mijn bed was een matrasje op de grond waar veel muggen rond vlogen. Toen ik de badkamer binnen kwam, schrok ik. Er was geen douche. Er stond een grote bak water met een klein emmertje in de badkamer. Met het emmertje moest je water over jezelf heen gooien. Ook stond er een wc zonder wc papier. Toen ik aan mijn gastgezin vroeg hoe zij hier naar de wc gingen, zeiden ze dat ze overal water voor gebruikten. Ik heb mijn koffer uitgepakt en ik ben gaan slapen, omdat ik nog moe was van de reis.

's Ochtends kwam mijn buddy mij ophalen om te laten zien hoe je met het openbaar vervoer naar de stad kan komen. Het busje dat hier rond rijdt heet 'angkot'. Het is een mini busje waar je met zijn allen opgepropt op een bankje zit. Daarnaast moet je ook niet vooruit kijken, want ze rijden hier als dwazen dus je denkt elk moment dit was het dan. Eenmaal aangekomen in de stad ontmoette ik de andere studenten van mijn project. We zijn met ongeveer 20 mensen met verschillende achtergronden. De anderen komen uit Peru, Egypte, Polen, Duitsland, China, Vietnam, India, Taiwan en Maleisië. De Aiesecers legden aan ons uit wat wij de komende 6 weken hier precies gaan doen. Ze lieten ook aan ons hun Universiteit zien. Het is destijds door een Nederlandse architect gemaakt. Aan het eind van de dag gingen wij met zijn allen eten.

De volgende dag wilden ze ons alle belangrijke plekken laten zien zoals het politiebureau, de bank en het ziekenhuis. Daarna zijn we gaan winkelen, omdat je een Bandung een grote straat hebt met allemaal fashion outlets. Om 19.00 namen ik en het Indiase meisje (ze slaapt op dezelfde kamer als ik) de angkot terug naar huis. Hij stopte opeens langs de weg en gebaarde naar ons dat wij uit moesten stappen, omdat dit het eindpunt was. Wij stapten uit, maar wij hadden geen idee waar wij waren. Via google maps vonden de weg en deden wij er 30 minuten over om naar huis te komen. Dit was raar, want aan het begin werd ons verteld dat je hier in het donker als toerist niet over straat mag lopen, maar we hadden geen andere keus. Overdag is het hier veilig, maar na 7 uur kan je eigenlijk niet meer over de straat lopen en tenzij je met de auto gaat.

De dag er na hadden we een trip naar een vulkaan gepland. In een krakkemikkig busje gingen we de berg op en reden we allemaal langs armoedige huisjes en door vieze straten. Iedereen dumpt hier namelijk zijn afval gewoon op straat of gooit het uit de auto. Eenmaal aangekomen op de vulkaan zag ik dat de vulkaan nog steeds actief is, omdat er rook uit komt. Na een wandeltocht om de vulkaan en langs verschillende hutjes te zijn gelopen zijn we weer in het busje naar de stad toe gereden.

De volgende dag kreeg ik een whatsappje dat ik van gastgezin kon wisselen, omdat het vorige gastgezin erg ver buiten de stad was en ik het niet chill vond om zo lang in het donker naar huis te lopen. Nu zit ik in een gastgezin dichter bij de stad (het is 30 minuten reizen in plaats van 60 minuten). Ik heb net typisch Indonesische eten gegeten, naja ik heb eigenlijk alles gegeten wat niet zo heet is. Ze houden hier namelijk van pittig eten en gooien overal peper door heen. Ik ga op tijd hier slapen, want morgen moet ik weer vroeg op omdat ik wordt voorgesteld aan de buren hier.